Pierwszy raz o Pubie regionalnym Św. Michał przeczytałam na Facebook’u. Właściciele założyli profil i stopniowo zdradzali tajemnice o nowym lokalu – z perspektywy marketingowca oceniam, że było to wyjście idealne. Zanim nastąpiło otwarcie 20 marca 2014 roku o Św. Michale było już głośno. Mam wrażenie, że tak jest do teraz. W lokalu prawie zawsze są tłumy. Ja byłam trzykrotnie na tygodniu i ciężko było o wolny stolik w środku. O pustym ogródku można zapomnieć.

Wystrój? Ludowe wzory, piękne kanapy i nastrojowe wnętrza. Ze słowem „regionalny” kłócą się jednak loga popularnych napoi na jednej z tapet. Ale przymknijmy na to oko i zajmijmy się menu. Jedna duża karta, bez przewracania stron ukazuje nam całość dobroci kuchni św. Michała.

Podczas pierwszej wizyty wybraliśmy z Mężem słynne zupy zapiekane pod cebularzowym ciastem. Wojtek zdecydował się na forszmak lubelski, a ja na flaki lubelskie z pulpetami (obie zupy po 8,90 zł). Najpierw jednak do stolika dostarczono zamówione piwa i czekadełko w postaci galarety z pysznym domowym chlebem i dodatkami. Po chwili podano zupy, a oba naczynia były bardzo gorące. Śmiało można najeść się taką porcją. Pomysł z ciastem cebularzowym świetny, a same zupy przepyszne. Duży wybór piw to także zaleta – w końcu „pub” w nazwie do czegoś zobowiązuje. My zdecydowaliśmy się na lane piwa Magnus i Jagiełło (po 6,90). Na pożegnanie dostaliśmy po kieliszku miodu pitnego.

Druga wizyta miała się odbyć pod znakiem burgera i szaszłyka królewskiego. Niestety o ile burger (19,90 zł) był dostępny, to szaszłyki się już skończyły. W zamian Mąż zdecydował się na żebro św. Michała (19,90 zł). Po raz kolejny otrzymaliśmy czekadełko – tym razem była to miseczka ugotowanego bobu oraz zamówione piwa – św. Michał Pils (8,90 zł) oraz Lwówek (7,90 zł).

W oczekiwaniu na zamówione dania obserwowaliśmy salę – a tam tłumy. Pełny ogródek, a prawie wszystkie stoliki w lokalu były zajęte. Te, które się zwalniały, za chwilę były zajmowane. Widać było, że możliwość rezerwacji też jest dość popularna.Żebro św. Michała było naprawdę sporych rozmiarów i zachęcało do zjedzenia – marynata z sosu BBQ nadała piękną barwę, a jako dodatki podano sos, surówkę i frytki. Takie same dodatki dodano do burgera (tyle, że sos był inny). Wrażenia są mieszane, o ile żebro było pyszne i zaspokajało głód, o tyle do burgera mam kilka zastrzeżeń. Jest to danie bardziej slow niż fast food, więc rozumiem, że trzeba na nie czekać, nie oczekuję go w 10 minut od zamówienia. Ładne podanie burgera zepsuł zapach spalenizny, który pochodził prawdopodobnie ze zbyt mocno podgrzanej bułki. W środku nie było lepiej. Samo mięso zostało przygotowane jak trzeba, ale dodatki już nieszczególnie – widać było braki w zapasach, chyba że za każdym razem do burgera podają ścinki sałaty (głównie okolice głąba) czy zbyt mocno spieczony boczek. Do tego w burgerze znalazło się coś jeszcze bliżej nieokreślonego: za mocno podsmażone pieczarki? Z ilością sosu też przesadzili, a dodatki były takie sobie – szczególnie można by było popracować nad surówką i postarać się przygotować domowe
frytki.

Ogólnie jest dobrze – szkoda tylko, że nie zwracają większej uwagi na wypuszczane przez kuchnię potrawy. Klient nie ucieknie, gdy będzie musiał trochę dłużej poczekać, ale przesmażone jedzenie z wonią spalenizny raczej pamięta się przez jakiś czas. Porcje są spore i z powodzeniem można wybrać się tam na obiad. Damy im jeszcze jedną szansę i może tym razem spróbujemy szaszłyka, który marzy nam się od pierwszej wizyty.